Kolano

Co to jest, ta dziura mienasycenia, to "nigdy nie wystarczająco", ten rozdzierający krzyk w piersiach, to wyjące z bólu dziecko? To bycie w "niesprzyjającym środowisku", takim w którym chociażby się stanęło na rzęsach, nie dostanie się tego czego się potrzebuje. Pełnej akceptacji, uwagi, bezwarunkowej miłości, wsparcia.

Zanurzyć się w ten ból totalnie i do końca, pokochać także i jego. Nie ma "złej sytuacji". Jest sytuacja. Być w miejscu Jestem. Tym dużym, nie tym małym, tym największym Jestem. Jestem i mam do tego prawo. Boskie prawo. I nie trzeba nic robić, samo bycie tutaj jest przyzwoleniem, radykalną akceptacją. Cudem. Miłością.

Od wczoraj nasila się ból kolana. Z każdą chwilą podsycając niewygodę, uwalniając demony. Odrzucenie, samotność, zimno.

Kolana to relacje. Tak powiedziała Ania. Pewnie ma rację, bo się zna.

U mnie relacje są dynamiczne jak wzburzony morze, żywe. Symfonia emocji, pasjonujący serial.

Co jeszcze może się przytrafić w tym Matrixie? Czy cokolwiek może mnie zniszczyć? Czy Matrix dysponuje takim narzędziem, taką tajemną bronią? 

Przyjemności, ból, nieprzyjemności, rozkosz, niewygoda, nuda, strach...

M powiedział, że z kolanem nic poważnego. Mam sobie kupić maść, nic się nie zerwało, mam bardzo elastyczne kolana, zrobił się silny stan zapalny.

Sztywne kolana: tendencje do egoizmu.

Nadelastyczne kolana: rozdawanie siebie na prawo i lewo, dawanie za dużo.

"Coś tam z ego się porobiło..." -powiedział M.

Ale o co mu chodziło?

Nie dopytywałam.

Lubię M, jest śmieszny.

Jak coś boli, wystarczy, że pomaca gdzie trzeba, ponaciska, powie diagnozę medyczną i psychologiczną i już mi lepiej :)

Z ciemności myśli i zmartwień znów na powierzchni, tam gdzie jaśniej. 

Ragda tarza się radośnie w połyskującym bielą śniegu.

Jeszcze utykam.

Jaką dać ilustarcję do tego postu?

Może zdjęcie z zeszłego roku. Na ulicy Kawęczyńskiej leży rozgnieciony kapsel.

Do okoła głównie sklepy alkoholowe, walące się kamienice na przemian z komunistycznymi blokami z płyty.

A na kapslu taki napis: