PUSZCZA

Puszcza jest 

Kobietą.

Wykorzystywaną, 

Okaleczaną,

Nieszanowaną.

Nie da się jednak Jej 

zniszczyć, 

ani trwale okaleczyć.

ONA UZDRAWIA SIĘ SAMA

Nie potrzebuje strażników, 

wojowników,

obrońców.

Śmieje się z ich krzyków, wymachiwań, chaotycznych ruchów.

Puszcza wie, że oni także ulegną

śmierci.

Ona 

nie 

ulega 

niczemu.

Puszcza

potrzebuje być 

Czczona,

Wielbiona,

Kochana.

Potrzebuje być

Widziana.

W każdym miejscu,

Człowieku,

Zwierzęciu

i Rzeczy.

Wszędzie i Zawsze.

Puszcza jest

Bezwarunkową Miłością.

Przyjmuje w swoje uzdrawiające ramiona

Tych, którzy pochylają głowę.

Klękają na ziemi,

Nie boją się ubrudzić.

Którzy na klęczkach doczołgiwują się do Niej,

bo już wiedzą, że nie ma niczego do stracenia.

Oni 

stracili już wszystko.

Wszelką nadzieję, rzecz, zrozumienie.

Nie ma w nich wstydu ani lęku.

Jest za to autentyczna szczerość,

Naga prawda,

Dzikość,

Odwaga.

Jestem kim jestem,

Przy Tobie mogę się rozluźnić,

Ściągnąć maski,

Odkryć swój ból,

Każdą emocję,

w pełni ukazać

Siebie

Nagą

Nagiego.

Matka Puszcza

Przyjmuje Każdego.

Niewybiórczo.

Koi, 

Karmi,

Tuli.

Pieśń najpiękniejszą śpiewa.

Nieustannie,

Niestrudzenie,

Zawsze.

Czy jesteś w stanie pochylić przed Nią głowę?

Paść na kolana?

Jeść garściami czarną ziemię, jeśli Ona tego zapragnie?

Czy masz odwagę odrzucić wszystko co wiesz?

Czego tak zaciekle bronisz?

Swojej racji, pozycji, kolorowych szat, odznaczeń?

Spalić wszelkie dzieła, stosy książek, artykuły, “dorobek życia”?

Dom, nauczycieli, bogów, rodzinę, przyjaciół, kochanków?

Własne dzieci?

Stanąć nago, w 

Prawdze

Pełni

Uczciwości?

Czy jesteś gotów na 

Śmierć?

fot.Janusz Korbel